De voorouders uit Hawaii leren ons: "He Mana ko ka‘ōlelo” (woorden hebben kracht).

 Als je kleiner bent realiseer je je vaak niet welke waarheid er in deze woorden schuilt. Als kind groei je op in een wereld waarin mensen over elkaar praten, oordelen, bekritiseren, wreed zijn, gemeen zijn, oneerlijk zijn. Ook ik heb mensen pijn gedaan, dat weet ik zeker. Toen ik jonger was dacht ik (vaak) niet na voordat ik sprak, mijn waarheid deelde, mijn mening deelde. Hierdoor heb ik mensen gekwetst met mijn woorden, door mijn woede, mijn onmacht en mijn gebrek aan kennis en ervaring.

Vooral op de middelbare school had ik een duidelijke mening. Een mening die niet meebewoog maar star was. Door het gebrek aan levenservaring kon ik ook niet inzien wat de gevolgen konden zijn voor zo een starre mening. Een onderdeel van de pubertijd, het losmaken van je omgeving, je opvoeders, bij een groep gaan horen die dezelfde mening heeft of nastreeft. Het is wat bij het leven hoort, en ook belangrijk is om jezelf te vormen. Vaak is het een reactie vanuit pijn en onmacht.

Naarmate ik ouder werd zag ik hoe belangrijk het is om te reflecteren, mindful te zijn, en te leven. Hoe belangrijk bewustwording is. Hoe belangrijk het is om de andere kant te bekijken. Door te vragen als je een ander perspectief niet begrijpt.

Het is belangrijk om met openheid, een open mind, respect, nederigheid (humbleness vind ik zo’n mooi woord en een geweldige leraar) de ander te bekijken. Dat is wat ouder worden mij geleerd heeft, dat is wat mijn Hawaiiaanse leraren (kumu’s) mij geleerd hebben.

Voordat je spreekt, denk aan de Mana (energie) die je meegeeft aan je woorden. Zullen deze woorden bijdragen aan een positieve energie? Zullen deze woorden respect uitstralen? Zullen deze woorden begrip uitdragen? Zullen ze voor verbinding zorgen? Zullen ze uitnodigen tot een gesprek? Zullen ze voeden? Zullen ze uitnodigen om nader tot elkaar te komen? Ik stel mezelf deze vragen regelmatig.

Ik ben nog steeds aan het leren. Ik ben nog steeds aan het groeien. Ik corrigeer mezelf nog steeds. Ik corrigeer mijn denkpatronen en mijn manier van zijn. 

Het heeft veel tijd gekost om mezelf te vergeven. Het zal nog enige tijd kosten om dat te vergeven wat mij zo veel pijn heeft gedaan. Maar ook door dat te vergeven zal ik mezelf vergeven voor het feit dat ik mezelf zo’n pijn heb laten doen, of nog steeds laat doen. Van mezelf houden is een weg die ik nog bewandel. Het heeft best even geduurd voordat ik kon genieten van mijn Mana, kon vertrouwen op mijn Mana en mezelf sterk voelde staan in mijn Mana. En door dit vertrouwen kan ik dat nu doorgeven aan anderen. Anderen die van mij willen leren, anderen waar ik mijn kennis aan mag overdragen.

Vertrouwen op je Mana betekent ook leven in je Pa’a (het nu). Hoe sterk de stroming ook is, hoe sterk de wind ook is die om je heen waait, hoe zwak de grond ook is waar je op staat. Als je vertrouwt op je Mana en volledig leeft in je Pa’a, dan leef je je leven volledig, dan vertrouw je op dat wat komt, dan geniet je van de lessen, ook al zijn ze zwaar en moeilijk, dan leef je volledig, dan laat je liefde binnen. Dan geloof je in jezelf.

Dat is wat ik voor jouw wens, dat je jouw krachtige Mana mag gaan ontdekken, voelen en omarmen zodat ook jij volledig in je Pa’a (kracht) mag gaan staan.

Pauline Trum
Trauma therapeut