Een trauma kan ontstaan wanneer iemand één of meerdere schokkende gebeurtenissen meemaakt, zoals een ernstig verkeersongeluk, een brand, het overlijden van een belangrijk persoon, seksueel misbruik of geweld. Een trauma ontstaat doordat de gebeurtenis(sen) niet goed verwerkt worden, geen plekje kunnen krijgen. 

𝗠𝗮𝗮𝗿 𝗶𝘀 𝗱𝗮𝘁 𝗵𝗲𝗹𝗲𝗺𝗮𝗮𝗹 𝗱𝗲 𝘄𝗮𝗮𝗿𝗵𝗲𝗶𝗱. Is een trauma altijd zo groot als hierboven beschreven staat?

Een trauma hoeft zeker niet zo groot te zijn als hierboven beschreven.

𝐈𝐤 𝐧𝐞𝐞𝐦 𝐣𝐞 𝐞𝐯𝐞𝐧 𝐦𝐞𝐞 𝐢𝐧 𝐡𝐞𝐭 𝐯𝐨𝐥𝐠𝐞𝐧𝐝𝐞 𝐯𝐞𝐫𝐡𝐚𝐚𝐥:

Je bent 3 jaar en samen met papa ga je leren fietsen, op een grote meisjes/jongens fiets zonder zijwieltjes. Je bent immers als heel groot zegt iedereen. Toch wel spannend, maar papa is erbij en gaat je helpen. Je zit op het zadel, voetjes op de trappers, papa houdt de bagagedrager vast en heeft jou beloofd om niet los te laten, jullie doen het samen. Je beentjes beginnen rond te draaien, je gaat, je fiets, je straalt, je gaat als een raket. Vol trots kijk je achterom naar papa, die jouw bagagedrager vasthoudt, om er achter te komen dat papa jouw fiets helemaal niet vasthoudt. Je bent alleen, papa helpt niet, staat daar in de verte naar jou te lachen. En dan.... paniek, onrust, zenuwachtig zwabbert je stuur heen en weer, je knalt tegen de stoeprand en belandt met een kapotte knie op de stoep. Boos, verdrietig en vol ongeloof kijk je papa aan. Je had beloofd om me vast te houden, schreeuw je tegen papa. Dikke tranen rollen over je wangen en op dat moment besluit je, geheel onbewust, mannen zijn niet te vertrouwen.

Voor de vele moeders en vaders onder ons, slik, we hebben dit waarschijnlijk allemaal zo gedaan met onze kinderen. En jee, als we dat hadden geweten. Wees gerust, deze manier van leren fietsen is geen methode om een trauma te veroorzaken. Het kán zijn dat het voor een trauma zorgt.

In de ogen van de volwassene is het geen groot trauma. Afkloppen, tranen weg, en door. 𝗠𝗮𝗮𝗿 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝗸𝗶𝗻𝗱 (𝗶𝗻 𝗼𝗻𝘀) 𝗶𝘀 𝗱𝗶𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝗴𝗿𝗼𝘁𝗲 𝘁𝗲𝗹𝗲𝘂𝗿𝘀𝘁𝗲𝗹𝗹𝗶𝗻𝗴, een enorme deuk in het vertrouwen. 

En dat is nu precies wat we met ons mee gaan dragen. De pijn, de schrik, verdriet en de angst van het kind. En de overtuiging dat mannen dus niet te vertrouwen zijn. En daar loop je als volwassene dan nog mee rond. Die pijn van toen daar heb je nu nog last van. 𝗝𝗲 𝗵𝗲𝗯𝘁 𝗹𝗮𝘀𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝘁𝗿𝗮𝘂𝗺𝗮 𝘃𝗮𝗻 𝘁𝗼𝗲𝗻.

Want een gebeurtenis wordt pas een trauma als je brein er een emotie aan koppelt, en ook dit gebeurt volledig onbewust.

Zo kan het ook zijn dat je een verkeersongeluk meemaakt als kind, daar geen emotie aan koppelt en iedereen in de auto, behalve jij, daar nare gevolgen van hebt in de vorm van een trauma. Jaren later rij je op de snelweg en zie je aan de tegenoverliggende rijbaan dat er een ongeluk is gebeurt. Het haakjes is al geplaatst, het gevoel nog niet, maar dat wordt er nu keurig opgeplakt. Bibberend en trillend zit je in de auto, angst om auto te rijden ontstaat en je ervaart de gevolgen van een trauma.

ᴛʀᴀᴜᴍᴀ ᴢᴏʀɢᴛ ᴇʀᴠᴏᴏʀ ᴅᴀᴛ ᴍᴇɴꜱᴇɴ ʜᴜɴ ʟᴇᴠᴇɴ ʟᴇᴠᴇɴ ᴍᴇᴛ ᴅᴇ ᴇʀᴠᴀʀɪɴɢ ᴇɴ ɢᴇᴠᴏᴇʟᴇɴꜱ ᴠᴀɴ ʜᴇᴛ ᴠᴇʀʟᴇᴅᴇɴ.

Met andere woorden. Het brein denkt dat het gevaar van toen nu nog geleefd wordt, waardoor het brein ons mens probeert te beschermen met een emotie zoals angst. Het brein weet niet dat het verleden geweest is en dat deze emotie nu niet noodzakelijk is als bescherming.

De overlevingsmodus staat aan, terwijl je veilig bent.

𝗔𝗹𝘀 𝗯𝗲𝗵𝗮𝗻𝗱𝗲𝗹𝗮𝗮𝗿 𝗶𝘀 𝗱𝗮𝗻 𝗼𝗼𝗸 𝗯𝗲𝗹𝗮𝗻𝗴𝗿𝗶𝗷𝗸 𝗼𝗺 𝘁𝗲 𝘄𝗲𝘁𝗲𝗻 𝘄𝗮𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝘁𝗿𝗮𝘂𝗺𝗮 𝗶𝘀, hoe het zich voorplant en vastzet in het lichaam, hoe het zenuwstelsel een belangrijke rol speelt in het vasthouden van het trauma, en dat lichaam en geest beide een belangrijk onderdeel zijn in de verwerking van het trauma en alle daarbij behorende emoties.

En dat is zo voor álle trauma's groot en klein.

Heb je vragen, of mijn hulp nodig?
Ik nodig je van harte uit contact met mij op te nemen.

𝗣𝗮𝘂𝗹𝗶𝗻𝗲 𝗧𝗿𝘂𝗺

Trauma therapeut