Parentificatie.
Wanneer je als kind je ouder moet ‘dragen’, heet dat binnen de psychologie parentificatie.
Het kind vervult als het ware de ouderrol en is een steunpilaar. Parentificatie ontstaat vaak wanneer ouders – bewust of onbewust – kinderen krijgen om een oude wond te helen.
Het draait dan niet om het kind zelf, maar om traumasporen van de ouder.
Parentificatie leidt tot een onveilige hechting.
De oorzaak hiervan is dat de ouders geen emotioneel veilige hechting aangaan met hun kind.
Dat resulteert er weer in dat het kind als volwassene niet in staat is tot een veilige hechting met zichzelf en anderen.
In parentificatie ligt de voedingsbodem voor oftewel bindingsangst of verlatingsangst. Met als resultaat problemen op het gebied van interne/externe relaties en intimiteit.
Het kind ervaart een onbewuste angstgedachte dat het de ouder tevreden moet stellen, moet zorgen voor de ouder, de ouder voor de ouder de zijn, of moet bemiddelen tussen de ouders.
Vanwege je sterke voelsprieten richt je je vooral op je buitenwereld.
Je staat volledig AAN door een gebrek aan interne veiligheid.
Je geeft voortdurend en ontvangen vind je lastig.
Het herkennen en uiten van je eigen emoties lukt je nauwelijks. Grenzen aangeven, nee zeggen vind je moeilijk.
Je komt sterk over en vindt jezelf dat je geen zwakte mag tonen.
Het liefst doe je alles zelf, maar dat geeft je ook het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat, want de erkenning voor jouw bijdrage blijft uit.
Je hebt de neiging om controle uit te oefenen en er voor te zorgen dat alles op jouw manier verloopt.
Je scant onbewust je omgeving op veiligheid en vluchtroutes.
Intieme relaties en diepe vriendschappen zijn eng of spannend omdat er altijd een gevaar dreigt om verlaten te worden.
Het brein vergeet maar je lichaam vergeet nooit.
Voel je na het lezen van dit bericht dat je mijn hulp kunt gebruiken?
Neem contact met me op, ik help je graag.
Pauline Trum
Trauma therapeut
