De meesten van ons met  onopgeloste trauma's  zijn in de war en daarom vervallen we in gedragingen en gewoontes die ons pijn bezorgen. Omdat het trauma verkeerd wordt begrepen kijken we terug naar ons kindertrauma door onze volwassen ogen.

We bagataliseren, veroordelen onszelf en geven onszelf de schuld van de pijn die we voelen. Zo ontstaan ook veel trauma’s door de verhoogde waakzaamheid die wij onszelf als kind hebben aangeleerd doordat we leven in een omgeving die niet veilig is.

Deze verhoogde waakzaamheid veroorzaakt een chronisch vlucht- of vechtsyndroom. Door dit trauma ontstaan er op angst gebaseerde gedachten die gebaseerd zijn op het verleden. We verdoven onszelf door bv te veel te werken, altijd maar bezig te blijven, eten, pijnstillers, drugs of alcohol. We verdoven onszelf zodat we de emoties, behorende bij het trauma, niet te hoeven voelen.

Niemand heeft je geleerd om te gaan met deze emoties. Hoe je deze emoties kan verwerken, ze zonder schaamte of angst te laten zien.De gedragingen die we laten zien zijn onze coping-mechanisme.

Manieren die we onszelf aangeleerd hebben om onszelf te beschermen. Het niet verwerken en oplossen van trauma’s kan ertoe leiden dat trauma’s van generatie op generatie worden doorgeven tot het moment dat er iemand in de familie opstaat om deze patronen nader te onderzoeken, zich vrij te maken van dit trauma.Als je herkenning voelt als je dit bericht leest weer dan dat dit volkomen normaal is.

Weet dan dat het mogelijk is om je trauma aan te kijken, los te komen van het trauma wat je met je meedraagt. En ik kan je daarbij helpen.

Warme groet,

Pauline Trum

Trauma Therapeut